Tak wiele mnie było, a tak pusto tu teraz.

część1.
"Jest taki smutek, który przychodzi wtedy,

kiedy za bardzo przywiązujemy się do siebie i do przedmiotów.

Wtedy, kiedy gniewamy się na ludzi,

o których myślimy, że za mało nas cenią.

Także wtedy, gdy zazdrościmy myśląc,

że inni posiadają więcej niż my.

Mamy żal, że na świecie jest tak okropnie

i że to właśnie nam źle się powodzi."

"Maybe one day you'll understand why
Everything you touch surely dies."
No i nie wiem co mam powiedzieć. Nie wiem co mam myśleć. Nie wiem co jest ze mną.
Przed chwilą wszystko było takie proste. A teraz? Z jednej strony brakuje mi tego. Taaak bardzo. Z drugiej jednak wiem że tak będzie lepiej. Lepiej, nie łatwiej. Lepiej. Trzeba odciąć się od tego wszystkiego. Wziąć samą siebie za rękę i zaprowadzić tam dokąd chcę iść. Dalej muszę sama, bo to się nie zmieni. Muszę dać radę, bo to się nigdy nie skończy. Choć już nie mogę..

Siadłam na przystanku.

Jest tyle ludzi. Różnych. Innych. 

Więc dlaczego kogokolwiek miałoby obchodzić co się dzieje akurat ze mną. 

Przecież nie jestem kimś wyjątkowym. 

Masz racje. Jest milion lepszych osób. 

Idź.

'nie myśl o raju, miłości nie ma dziś 

nie oczekuje czarów, po prostu daj mi żyć.'