hello my loneliness

Nie wiem już po raz który zabieram się do napisania tu czegoś. Chyba sama nie wiem co powiedzieć, bo wszystko zmienia się co chwilę. Czyli wszystko w normie. Zaraz mnie już tu nie będzie. Troche mnie to przeraża i choć wiem że powinnam skakać z radości to jednak mam jakieś mieszane uczucia. Nie wiem czy na prawde tego chce. Wyjechać i zostawić wszystko. Czasem mam wrażenie że podświadomie wolałabym tu zostać zaplątana w to bezcelowe koło sytuacji i zdarzeń. Już taka jestem że dla jednej chwili jestem w stanie poświęcić wiele, czasem zbyt wiele. Chociaż z drugiej strony zaprzyjaźniłam się już z tymi motylami pomieszkującymi ostatnio w moim brzuchu (bo uświadomiłam sobie że to przez nie wcale nie odczuwa się głodu ani potrzeby snu, a wszystko wokół wydaje się być zupełnie czymś innym niż jeszcze przed chwilą). Dziwnym trafem nigdy nie wychodzi mi to na dobre. I choć pojedyncze staraja sie jeszcze unosić to skutecznie zostaną przybite do ziemi. Skąd wiem? Może dlatego że powtarzają swój żywot. I na prawde chciałabym nawet sama sobie to wszystko wytlumaczyć, ale nie potrafię, bo wiem że i tak poszłabym za nimi każdy kolejny raz skacząc ślepo w ogień. Ostatnio moim ulubionym stwierdzeniem jest 'bez sensu' i chyba w tej chwili będę musiała się skupić na jego odnalezieniu. Gdzieśtam daleko.

ParisImissyou.